Ik heb de aflevering van BOOS niet gezien, maar de onthullingen over de misstanden bij The Voice hebben mij natuurlijk ook bereikt. Wat duurde het lang voordat deze moedige slachtoffers met hun verhaal naar buiten durfden te komen, dacht ik nog. Met verbijstering keek ik naar de talkshows en las ik wat hen was overkomen in de krant. Met afstand, want ik ben geen vrouw of slachtoffer. Een ver-van-mijn-bed-show.

Maar nu we het (gelukkig) steeds vaker hebben over wat ongepast gedrag is, besef ik mij dat ik hier ook weleens mee te maken heb gehad. Begrijp me niet verkeerd, ik wil mijn ervaringen geenszins vergelijken met die van de slachtoffers van The Voice, of hun traumatische ervaringen te niet doen. Maar in de algemene discussie herken ik dingen die mij ook zijn overkomen. Alleen begrijp ik nu pas dat dat dus niet ok was toe het gebeurde.

Gelukkig ben ik niet op mijn mondje gevallen en heb ik mij nooit bedreigd gevoeld of er een naar gevoel aan over gehouden. Maar ik vind het eigenlijk best schokkend dat ik het jarenlang als normaal heb beschouwd. Ik dacht altijd dat dat ‘erbij hoorde,’ zeker toen ik voor het eerst uitging in de gay scene. Maar het is nooit ok als iemand zich aan je opdringt en je betast op plekken waar je dat niet wil.

Dit soort misstanden zijn natuurlijk al zo oud zijn als de mens zelf. Als we het hebben over ‘een cultuur’, of dat nou op de werkvloer is of in het algemeen, dan kunnen we niet anders dan toegeven dat misbruik er onderdeel van is. Het is onderdeel van onze cultuur en het wordt tijd dat dat verandert. Dat mensen hun verhalen durven te delen en er over gepraat wordt is daarom ontzettend belangrijk.

Edwin Goldman is filmproducent, schrijver en oprichter van Goldman Film.