Afgelopen maand was ik voor het eerst in lange tijd op een festival te vinden. Heerlijk om weer in de rij voor een Dixie te staan, veel te veel te betalen voor koud eten, constant je vrienden kwijt te zijn en vooral te genieten van de goeie muziek en sfeer. En nieuwe mensen te ontmoeten. Harstikke leuk, alleen niet als die nieuwe mensen je worden opgedrongen door iemand anders.

Ken je deze situatie, dat je lekker staat te dansen en een van je vrienden weer met zo’n mokkel aan komt zetten, omdat ze hem een complimentje over zijn outfit heeft gegeven? Zo’n Meijt die het superfantastisch vindt om ‘jullie gays’ zo in het wild bij elkaar te zien. En dat de vriend die haar voorstelde vervolgens al weer gevlogen is en jij nu aan haar vast zit.

Waarom moet dit? Ik sta gewoon lekker te dansen. Laat me met rust. Als het nou een knappe Polder Parel was, dan zou ik er even tijd voor maken. Maar het zijn altijd vrouwen die dan tien munten gaan staan schreeuwen dat ze ons zo leuk vinden en dat ze een gay neef of buurjongen hebben, maar dat hij nooit uitgaat en daarom niet van die leuke jongens als op dit feestje ontmoet. Kill me now.

Tegenwoordig roep ik gewoon heel hard ‘Nee!’ of loop rechtsomkeert naar de bar voor nog een glas wodka als ik weer een bekende naar me toe zie schuifelen met zo’n Meijt achter zich aan. Ik heb er gewoon geen zin in. Want mijn vrienden zijn al too much, een wildvreemde die hysterisch om m’n nek komt hangen hoeft er niet bij om mijn feestje compleet te maken. Dus: mij nie voorstellen!

Edwin Goldman is filmproducent, schrijver en oprichter van Goldman Film.